از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر یادگاری که در این گنبد دوار بماند البته مشکل اینجاست که در معرفت هر یک از مفاهیم این گزاره یعنی : صدا سخن عشق خوش و یادگار ، در این «گنبد دوار» لامذهب (همون لامصب ! ) ، منقلب و سرگیجه آور ، کمتر تفاهم «ماندگاری» وجود دارد ! جایی خواندم که : رود ، خانه ندارد ... ! و فکر کردم آدمها هم ...! نام ، پیکر و چهره ثابتی داریم اما همواره در این کالبد ، جاری ، مسافر و در تغییر هستیم همانطور که زبان و واژگان ما و فهم ما از کلام در حال دگرگون شدن است ...! من اگر هویت خود را یافته بودم و قبول داشتم لابد عکسی و اسمی آن بالا قرار میدادم ...! و اگر بودن در این کالبد به معنای قبول آن نیست چرا بودن در اتاقی باید به معنای قبول محتوا یا موافقت با متولیان آن باشد ....‌؟