دست از دلربایی ات بردار ،بیش از این زلف را به شانه نریز اینهمه گرمی نگاهت را در نگاه من عاشقانه نریز بیشتر نازک خیالم را ، غرق رویای خود نکن هر شب اینقدر روی ساز و برگ تنت ، سوژه ی ناب یک ترانه نریز طعم انگور می دهد دهنت،شهر بوی شراب می گیرد بعد از این بیشتر مراقب باش،گرد مستی میان خانه نریز حس باران عصر تابستان ، میدهد هرم شرجی بدنت پیش چشمان شور جاشوها،عشوه در موج بیکرانه نریز خنجرت بی بهانه میبرد ، تو پی یک بهانه می گردی گرچه عشق تو جرم سنگینی ست ، خون من را به این بهانه نریز آه من را به حال خود بگذار، تا بمیرم در این قفس بی تو پیش روی کبوتر غمگین بعد از این دام آب و دانه نریز # فیروزی