صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد ور نه اندیشه این کار فراموشش باد آن که یک جرعه می از دست تواند دادن دست با شاهد مقصود در آغوشش باد پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد آرزو میخواه لیک اندازه خواه بر نتابد کوه را یک برگ کاه آفتابی که از وی عالم بسوخت اندگی نزدیگ اید جمله علم را بسوخت